جلوه

منم گدا، نشسته بر سر راه وجود                         و گَردِ عدم ، خجل ز صورتِ ماه وجود

مرا به باد تمسخر مگیر، شنیدی اگر                     که دارم ادعا، روم به بـــارگاه وجود

زده دلم به دامنِ یک وزیرِخوش قول،چنگ              مرابِبرد، می رود به پیش شاه وجود

کشیده است به درازا، دورِ حکمران عدم                بیــا دلاور میدان، بیار ســـپاه وجود

بیا بیا که بشر مانده در شامگاه عدم                  بگیر دست نیازش، ببر به صبحگاه وجود